Focaldesign

Na twee digitale shots en de zwart-witbeelden is het tijd voor enkele beelden van de omgeving rond Berck-sur-Mer. Alle foto’s zijn analoog genomen in een straal van 2 km.

De vierkante beelden zijn genomen met de Yashicamat 124G op Fuji Pro 400H film; de andere beelden zijn Fuji Superia 800 met de Canonet 28.

Wat onmiddellijk opvalt eens je daar aankomt, zijn de gekleurde strandhokjes. ’s Morgens zit de zon pal in de rug en krijg je een donkere achtergrond met door ochtendstralen belichte hokjes. Leuk beeld om bij wakker te worden.

Naar de avond toe krijg je het omgekeerde effect en krijg je bij bewolkt weer zacht avondlicht op de andere kant van de hokjes.

Het tegenlicht van de avondzon gaf ook een leuk effect op het stuk van de dijk waar het elke avond vol van de hangjongeren, euh -duiven, zit.

Herinner je uit de eerste Berck-post dat het verschil tussen eb & vloed ginder zeer groot is, van bijna geen strand tot zo goed als een kilometer met zandbanken? Onderstaande foto is de baai waar in die post de Google Mapsfoto het verschil tussen laag- & hoogtij zichtbaar is.

De stad heeft een vliegveld sinds 1917. Dit was voor een deel omdat in het begin van de 20e eeuw het gebied een rol gespeeld heeft in de “race naar de lucht”.
De kunstenaar Jan Lavezzari, die oorspronkelijk ingenieurstudies had gevolgd, testte een dubbele lateenzeil-deltavlieger in de Berckse zandduinen in februari 1904. Hij werd er opgevolgd door Gabriel Voisin die een proefvlucht in een zweefvliegtuig (naar het model van de gebroeders Wright) vloog en daarmee enkele seconden lang tot een afstand van 50 meter aflegde.

Voisins collega, Louis Bleriot, heeft nooit geëxperimenteerd met vluchten te Berck, maar hij heeft er wel de ontwikkeling en testen van het landzeilen gevoerd in 1911. Hij was een pionier in de eerste race over het zand in 1913. Sinds 1966 wordt daar een zes uur durende endurance race georganiseerd. Dat verklaart waarom over de zandbanken elke dag meerdere landzeilers te zien zijn (zie ook m’n eerste Berck-post).

Om terug te keren naar het vliegen (ik ben nu eenmaal een luchtvaart-fanaat)…
Sinds 1986 is er in april een jaarlijkse vliegerfestival op het zand. Dit verklaart ook waarom er een daar permanent apart stuk strand is afgezet om te vliegeren. Ik heb er geen foto’s van maar ’s avonds bij schemering zag je steeds enkele mannen serieuze tricks uithalen met vliegers.
Iets anders dan mijn vliegertje die ik voor de dochter kocht… (PS: de foto links is niet analoog maar Instagram).

In die duinen kom je soms mooie dingen tegen. Zo heb je het “Hopital Maritieme”, waarvan je in de zwart-witreeks reeds de toren zag boven de duinen uit steken…
In het midden van de 19e eeuw nam Berck nam een ​​therapeutische rol in de behandeling van tuberculose. Het Maritiem ziekenhuis werd ingehuldigd in 1869 door keizerin Eugenie (die ook de naam gaf aan Bercks hoofdstraat “Rue d’Imperatrice). Het was in deze tijd dat de medische voordelen van het baden in zee werden aanbevolen. Toen het maritiem ziekenhuis werd herbouwd in steen, was dat het eerste ziekenhuis met een indoor verwarmd zwembad.

Ook andere ziekenhuizen en welwillende instituten werden gecreëerd om tegemoet te komen voor de zieken en mensen in nood van rust en herstel. Zo heb je aan de waterlijn aan de andere kant van Berck het Calot Instituut, een beroemde prive-ziekenhuis dat een eeuw geleden werd gebouwd en tegenwoordig vooral bekend staat voor hun expertise in orthopedie & postoperatieve revalidatie.

Ook deze foto is een Instagram trouwens.

Verder in de duinen staat ook nog een vuurtoren. Origineel in 1835 was deze 20 meter hoog, gebouwd in baksteen. Dat bleek niet hoog genoeg te zijn dus hebben ze die in 1868 herbouwd tot 35 meter.
In 1944, tijdens WOII, was de toren door bombardementen volledig vernield. In 1961 is die terug opgetrokken, deze keer in beton. De hoogte bedraagt nu 45 meter waarvan het lichtbaken tot 44km in zee zichtbaar is (bij helder weer)!

Om kort terug te komen op WOII, dichter bij de kustlijn zijn ook nog enkele restanten van Nazi-bunkers te zien.
Verder heb je over de ganse stad, van in het centrum tot in de duinen, zogenaamde calvariebergen of “golgotha’s”. Kruisbeelden om het simpel uit te leggen.

De stad heeft bijna 90 religieuze gebouwen. Vissers en patiënten (herinner je de ziekenhuizen), richtten zich tot de heiligen voor goede visvangst & revalidatie.
De kerk van Saint Jean Baptiste werd gerestaureerd in 1954. Het koor en de klokkentoren zijn nu opgenomen als monument. De nieuwe kerk van Notre-Dame des Sables werd geopend in 1886 aan het marktplein van het strand. Het aantal stoelen (1500) was vooral om de de massa toeristen en de patiënten van de vele medische instellingen te kunnen bedienen.
Verder zijn er doorheen de stad tientallen kapelletjes en niches waarvan ik echter geen foto’s heb.
Er is ook een vrij groot kerkhof gelegen aan de buitenzijde van de stad.

Er is nog veel meer van interesants te vertellen over deze omgeving, maar veel meer relevante foto’s heb ik niet.
Er komt nog een laatste Berck-post met enkele foto’s van de dochter (hoe kan het ook anders), maar een meerwaarde heeft dit hier niet…